Poppentheater is in de eerste plaats theater. Met of zonder kast of in een decor maar altijd met poppen. Is de speler zichtbaar, dan heet het vaak theater. De poppenspelers spelen hun rol als spelers. Zie je geen speler dan zit je meestal voor de poppenkast. In die kast is een eigen wereld en een lekker stukje poppenkast is nog steeds niet te versmaden. Ook in deze tijd van games en 3 D bios. Poppenspel is ontzettend 3 D. Denk alleen al aan de klassieke uitroep:
“Pas op achter je!”
Als je na afloop van een voorstelling van Jacobus Wieman (Koos) buiten de zaal staat te kijken naar de vertrekkende kinderen , zie je rode wangen en stralende koppies en je hoort liedjes hummen en grinniken. Ze genieten na! En met volle teugen. Grote mensen die eruit komen, gniffelen nog na. En als buitenstaander wil je dan ook meemaken wat er daar in die voorstelling gebeurde.
vrolijke kleine wondertjes
Nou, er gebeuren nog steeds vrolijke kleine wondertjes. Poppen gaan hun eigen leven leiden, ze leveren commentaar op hun bespeler en op elkaar. Ze veranderen de loop van het verhaal en soms zingen ze liedjes. Peuters genieten ervan dat Koos fouten maakt of onhandig is waar zij al beter weten. Kleuters volgen ademloos het verhaal. Naarmate de kinderen ouder zijn, wordt het verhaal ingewikkelder en komt er meer nadruk op de theatrale aspecten. Om uiteindelijk als student ingewijd te worden in de verschillende technieken van het poppenspel en de grote kunst van de improvisatie.
Op stoom
Koos Wieman ontwikkelt elke productie helemaal zelf. Hij maakt zelf zijn poppen, ontwikkelt soms de muziek, zaagt schroeft en schuurt het decor en schrijft het verhaal. Maar hij komt pas echt op stoom als er publiek is, waar zijn poppen op kunnen reageren. Het bijzondere improvisatietalent is dan ook onmisbaar, niet alleen tijdens maar ook bij de aanmaak van zijn voorstellingen. Dat is de reden waarom elke voorstelling anders is, waarom een productie in de loop der tijden verandert en meegroeit met de tijd en de ontwikkeling van de speler.